Fojnički samostan
Vjetar se hrve uz paklene zvuke
I svakog će časa otet kišobran
Uznijet ga lahko do nebeske luke
Ka kojoj plovi svaki dar nam dan
Na visini gore – kiša i snijeg
A na zemlji mir – blatu i vodi
Ka magli što smjerno prekriva brijeg
Dvoje grdno mokrih ubrzano hodi
K'o prvom zorom kad nastaje sjena
Kojom svjetlost tanko ispisuje dan
Ko pjesnik kad budi se iz magnovenja
Na padini brda niče samostan
Oluja tad dižuć’ kišobran, iz pokrića
Otkriva pogled muškarca i žene
Što pozdravlja kip fratra Zvizdovića
I u hram uprte oči mu snene
Tad zacvili zvono da najavi da je
Olujom skriveno sunce na po neba
I mujezin polahko iz čaršije staje
Skladat sonatu što ljudima treba
Uz te zemne i nebne tugaljive zvuke
Što dižu se nebu u sumornom huku
Čovjek zaklapa kišobran iz ruke
I slijedi si ženu ravno u crkvu
Bilješka o autoru:
Damir Bešlija, rođen je u Beogradu 1997. godine. Rano djetinjstvo provodi u Goraždu, a srednju školu i fakultet engleskog jezika i književnosti završava u Sarajevu. Primarno se zanima za jezikoslovne discipline, prevodi sa engleskog i turskog te piše poeziju i književne osvrte.
